Veel 'laatste lessen' dus.
Vooral in een zesde jaar voelt dat wel eens 'vreemd'.
Een leerlinge bleef even na.
'Bedankt,' zei ze, 'voor de lessen.
Bedankt dat u mij bent blijven motiveren.'
Ze had het anders al lang opgegeven, dat Frans.
Ik was even verrast.
En oprecht ontroerd.
Het gebeurt niet zo vaak meer, dat jonge mensen hiervoor even de tijd nemen.
Wat voelde ik me vaak leeg, in die klas, aan het einde van een les.
Zoveel energie.
En maar gaan, steeds opnieuw, trekken en sleuren.
Om dan tegen een muur te lopen.
Soms denk ik dat ik dat dringend wat minder moet doen.
Dat ik gewoon wat minder moet geven.
Maar dan is er die ene leerling.
Die 'dank je' zegt.
<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten