Het woord voor vandaag.
Ik ging naar de kerk, en begroef iemand dierbaar, samen met mijn familie.
Dat gebeurt wel eens, in een mensenleven.
Alleen zaten we daar met 15 man.
In een kerk die veel te groot leek.
Zo'n intiem afscheid kan zijn waarde hebben.
Maar niet op deze manier...
Geen nabijheid, geen steun.
Je zit ver uit elkaar, op eilandjes, waar het 'veilig' is.
En het voelt vreemd.
Je ziet het verdriet, je voelt het, je deelt het.
Maar eigenlijk niet.
Toch was het een mooie dienst.
De pastoor maakte er op zijn manier een persoonlijk afscheid van.
De begrafenisondernemers deden hun werk rustig en respectvol.
En was het een teken ?
Toen we naar het kerkhof moesten, begon het te regenen.
En nog niet een beetje...
Pepe was een natuurmens.
"Af en toe moet het eens goed regenen voor de plantjes."
Wel, dat is bij deze ook in orde ;)
Ik had gehoopt er verder nog een rustige dag van te maken.
Het was buiten mijn mailbox gerekend.
Bezig zijn is niet slecht, maar het 'normale' leven was er mij net iets te snel.
Ik eindig graag met een dankbare noot.
Hoe 'afstandelijk' het verloop van de dag ook mocht zijn, ik heb me niet alleen gevoeld.
Dank je wel, lieve vrienden, dat jullie nog even tijd maakten voor een lief woord vandaag...
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten