Ik hou niet van begrafenissen. Ze confronteren met verdriet dat je wil vergeten en angsten die je liever wegstopt.
Maar toen ik zag hoe het haar raakte dat we er waren, besefte ik hoe belangrijk dat op zo'n moeilijk moment kan zijn. En dat we daar allen samen waren met eenzelfde boodschap : "Jullie zijn niet alleen."
Het was een mooi afscheid. In een kerk met heel veel zonlicht.
Ik werd er stil van.
Het was weer de zoon die de glimlach bracht vandaag.
's Middags, met de boterhammen achter de kiezen, oefenen we notenleer. Toonladders met hele hoge do's en lage la's :).
Ik vraag me af waar hij die dingen hoort :)
En voel me perfect gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten