Een geweldig instrument.
Jammer dat ik er niet eerder aan begon, denk ik vaak.
Ik ben realistisch, hoor : ik ben te oud om nog pannen van daken te spelen.
Niet dat ik die ambitie heb, maar als ik iets doe, dan moet dat goed zijn.
Ik ben een strever. Altijd al geweest ;).
Ik bijt me vast. Ik ga ervoor.
En ik ben streng voor mijzelf.
Niet snel tevreden.
Genen ? Opvoeding?
Beiden, denk ik.
Mijn geluksmoment van de dag had ik daarnet, bij de pianorepetitie voor het toonmoment binnenkort.
Voor het eerst was ik zelf tevreden over hoe ik speelde. Rustig. Ontspannen. Tevreden.
Het mooie compliment achteraf gaf me een warm gevoel.
Ik kan mijn instrument laten zingen...
En dat neem ik mee vandaag.
De Elisabethwedstrijd zal ik niet halen.
Maar echt 'muziek maken' lukt me misschien wel nog in de toekomst.
Als het niet te moeilijk is ...
;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten