Ze straalden.
Liefde is mooi.
Ik geef toe, ik vond het even moeilijk, daar in die trouwzaal. Zoveel jaar geleden zat ik daar, op wat ik nog steeds de mooiste dag uit mijn leven vind. Blabla, cliché, ik weet het, maar het is zo.
De nare droom is er nog steeds. Ik protesteer en zoek naar gelukjes. Dat ze alsjeblief hun best doen. En snel.
Ik noteer een versiermoment door een vrouw. En stel me de reactie van mijn moeder voor. :)
Ik deed boodschappen met de kinderen. Leuk. Het was even geleden.
Ik vraag aan de dochter of ik vandaag al gelachen heb. Krijg een dwaas antwoord. En lach. 'Zie je wel, je lacht.'
Ik ga naar Wintering met de zoon. En geniet van de sfeer en zijn gebabbel.
Kaarslicht verlicht de stad.
We keren naar huis met verkleumde vingers en tenen. Nog even opwarmen in de zetel. Vanbuiten en vanbinnen.
Het was een rare dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten