Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.
Heel deze situatie voelt bij momenten wat vreemd.
Ik heb een hele dag voor school gewerkt. Opdrachten verbeterd, mails gelezen en beantwoord, oplossleutels gemaakt ...
En ik doe dat wel vaker, zo de hele tijd met schoolwerk bezig zijn.
Een vrij normale dag dus, hier binnen.
En intussen, buiten, gaat dat virus tekeer.
Elke dag een lijstje nieuwe besmettingen en doden. Overal in de wereld.
Ik chatte even met mijn vroegere pennevriendin uit de Fillipijnen. Ze is verpleegster en woont nu in Melbourne. Ze heeft dezelfde verhalen over lockdown, hamsteren en zorgen. Ze is bang voor haar familie thuis. De medische zorgen daar zijn immers niet zo geweldig...
Na dit alles zal onze maatschappij er anders uitzien, horen we zeggen.
Het kan bijna niet anders.
Ik hoop dat vooral de goede dingen zullen blijven.
De solidariteit, het respect voor wie nu zorgt voor anderen, de dankbaarheid voor eenvoudige dingen, het anders leven...
Mijn dag was rustig.
Ik vinkte heel wat dingen af op het lijstje, kreeg best grappige mailtjes en berichten en las af en toe iets moois. Zoals deze "boodschap vol hoop" van een leerkracht.
Ik zag mijn zoon even. Fijn :)
Het nieuwe skateboard was aangekomen. Daar zat hij al een week op te wachten.
Ik genoot van mijn korte cello-pauze. Het ging niet helemaal zoals ik wou, maar ik vond het eens niet zo erg. Morgen beter.
En om af te sluiten keek ik naar de laatste aflevering van Down the Road. Met een grote glimlach :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten