Dans

Ik hou wel van Griet Op De Beeck. Haar column in De Morgen is standaard zaterdagochtendlectuur. Elke keer weer geeft ze me goesting iets te lezen of te bekijken.

Vorig weekend had ze het over Like it here?, een documentaire met Elsie De Brauw, een Nederlandse actrice die in Tauerbach samenwerkt met Alain Platel.  Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Een link naar de column vind je hier, de documentaire kan je bekijken via www.npo.nl, of hier.

Wat me vooral boeide was hoe Elsie De Brauw haar intrede in de dans beschrijft. Ze noemt het "een nieuw werelddeel betreden".
Heel boeiend.

Toen ik 6 was ging ik 'op ballet'. Er kwam een balletschool in Dendermonde en mijn moeder vond allicht ergens dat meisjes ballet hoorden te doen.
Ik dans nog steeds. Met heel mijn hart. En als het van mij afhangt, zal ik dat blijven doen.
Want ik geniet. Geniet van die momenten waarop ik gewoon één en alleen ben met de muziek. Waarop ik alles mag vergeten en gewoon voelen. Waarop ik naar die 'andere wereld' mag.

Ik werd ooit boos toen een vriend heel nuchter opmerkte : "dansen is dus gewoon therapie voor jou".
Ik vond dat zo koud, 'gewoon therapie'. Het reduceerde het tot iets utilitairs.
Maar het is een beetje waar.
Voor mij is dansen een uitlaatklep. Het is een manier om vrij te laten, wat van binnen zit. Dat vele, in mijn hoofd en mijn lijf, dat eruit moet.
Door los te laten. En gewoon te gaan. Met de flow.
Door hard te werken. Want dansen is ook controle. Beheersing. Focus. Bewustzijn. Van jezelf, je aanwezigheid, je lichaam.

Ik weet niet of ik van Tauerbach zou 'genieten'. Platel heeft een bewegingstaal die me niet altijd ligt. Maar wat ik geweldig vind, is hoe hij de link legt tussen antwoorden op 'moeilijke vragen' en wat je met jezelf doet.
Met je lichaam. Via je lichaam.
Hoe die antwoorden vertaald worden. Vorm krijgen. En van dans een manier maken om zoveel meer te zeggen dan met woorden.